Ιστορία του Λιμένα Ηγουμενίτσας
Αν και η περιοχή της Θεσπρωτίας κατοικήθηκε από την προϊστορική εποχή, δεν υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που να υποστηρίζουν την ύπαρξη οικίσκων στη σημερινή περιοχή της Ηγουμενίτσας και το λιμάνι της.
Η γεωγραφική θέση της πόλης, ως λιμανιού, κίνησε το ενδιαφέρον των πλοιοκτητών. Συμπεριέλαβαν έτσι στα δρομολόγιά τους την Ηγουμενίτσα την οποία προσέγγιζαν δύο φορές την εβδομάδα.
Το 1925 οι κάτοικοι ζήτησαν να συνδεθεί με αυτοκινητόδρομο το λιμάνι με την πόλη των Ιωαννίνων και η κυβέρνηση αποφάσισε το 1928 να αξιοποιήσει και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Με τον αναγκαστικό Νόμο 353 του 1936, ιδρύεται ο Νομός Θεσπρωτίας με πρωτεύουσα την Ηγουμενίτσα. Το λιμάνι θα αποκτήσει ένα μικρό λιμενοβραχίονα και ένα υπόστεγο για την αποθήκευση των εμπορευμάτων.
Η κατάσταση παρέμεινε η ίδια μέχρι το 1950 όταν αποφασίστηκε η σύνδεση με ferry boat της Ελλάδας με την Ιταλία που εκτελούνταν από τη γραμμή Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα – Πρίντεζι. Τα λιμενικά έργα για την περαιτέρω ανάπτυξη του λιμανιού παραδόθηκαν το 1960.
Μέχρι το 1996 το φυσικό αυτό λιμάνι στο μυχό του όρμου της Ηγουμενίτσας οριοθετείται από δύο προβλήτες, μία στο βορρά και μία στο νότο. Η βόρεια προβλήτα είχε μήκος 100 μέτρα και πλάτος 30 μέτρα. Εκεί πρυμνοδετούσαν τα Ο/Γ πλοία που εκτελούσαν τη γραμμή Ελλάδας – Ιταλίας.
Η νότια προβλήτα είχε 100 μέτρα μήκος και 125 μέτρα πλάτος και αποτελούσε την κύρια προβλήτα του λιμανιού. Εξυπηρετούσε τόσο τα Ο/Γ πλοία που εκτελούσαν τη γραμμή Ελλάδας – Ιταλίας όσο και τα Δ/Ξ και φορτηγά πλοία που έφταναν στο λιμάνι.
Μεταξύ των δύο προβλητών υπήρχε κρηπιδωμένη παραλιακή ζώνη μήκους 480 μέτρων. Στα παραλιακά κρηπιδώματα πρυμνοδετούσαν ημερόπλοια και εκδρομικά πλοία, τα οποία εκτελούσαν τη γραμμή Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας, αλλά και τουριστικά και αλιευτικά σκάφη (κυρίως στη βόρεια παραλιακή ζώνη).
Το λιμάνι αυτό είναι το σημερινό «Παλιό Λιμάνι» που εξυπηρετούσε τις γραμμές εσωτερικού και εξωτερικού.
